Eroŝenko en Berlin 1912

El la libro  “Die Bienen und das Unsichtbare” de Clemens J. Setz, paĝo 303

Aŭtomata traduko, polurinda………..

Ĉie amikoj, überall Freunde

En Varsovio nia kompatinda amiko Vasilij Eroŝenko longe staris sur la perono.

Denove la senlime orientebla homaro kuris preter lin sen tuŝi lin. Antaŭe estis interkonsentite per letero kun la esperantistoj en Varsovio, ke li renkontiĝos ĉe la stacidomo kaj, kiel li poste skribis en la raporto pri sia unua vojaĝo al Okcidento, “helpu lin ŝanĝi trajnojn kaj kuraĝigu lin.” Sed neniu venis. La horoj pasis. Eroŝenko malsatis. Ĉirkaŭite de fremduloj, konfuzita de la surprize truda varmo de tiu februara tago, li staris sur la perono. Sur sia robo li portis la verdan stelon, la insignon de ĉi tiu ŝtato laŭdire subluita en multaj (kaj certe baldaŭ ĉiuj) landoj de la mondo, <em> Esperantujo </em>. En liaj memoroj estas momento, kiam li nur povis malhelpi sin tute malesperi per fera severeco kaj memekzameno. Analizu viajn sentojn! Li diris al si. Forigu vian timon, ĉar ĝi ne helpos vin. Iel ĝi funkcios per mono kaj menso. Li parolis ĉion ĉi al si mem, horon post horo.

Mallongan tempon poste li estis en la trajno al Berlino.

La vojaĝaj registroj ne mencias, kion li faris por suriri la ĝustan trajnon. Iom da salto en spactempo. Ĝi iel funkciis. Lia tuta vivo estas plena de tiaj saltoj. Kaj post iom da tempo la vivo de tiuj, kiuj zorge spuras la etapojn de sia biografio per malnovaj dokumentoj, kolektis skribaĵojn kaj memorojn, plenigas per similaj saltoj …

Kiam la trajno alvenis en Berlino, frostis. Strange korpaj, sed ne vere nekompreneblaj parolantaj homoj ĉirkaŭis lin. Iliaj frazoj sonis kvazaŭ ili havis ŝtonetojn en la buŝo. Ree kaj ree li komprenis unuopajn vortojn. La germana estis nur unu aŭ du saltoj for de la lingvoj, kiujn li ĝis nun lernis. Feliĉe, ĉi-foje lin renkontis amikoj.

Amikoj, Eroŝenko uzas ĉi tiun vorton ree, foje li ankaŭ uzas la esprimon samideanoj, kiu estis ofta en esperantaj rondoj, almenaŭ tiam, por esti samideana. Eroŝenko kutime rilatas al la esperantistoj, sed foje ankaŭ al la funkciigistoj de blindullernejoj. Ĉi tiuj estas la du internaciaj “retoj”, kiuj faciligas al li moviĝi sur la tersurfaco en tiuj unuaj tagoj de vojaĝo, kaj li ofte miksas ilin per apreza gesto. Li efektive volis rezigni por la dua fojo ĉar li devis atendi tiel longe denove en Berlino. Necesis horoj por trovi lin. Eble stacidomoj estis lokoj por perdiĝi, li pensis.

“Vi vane brilas, verda stelo. Pli bone iru sub, estus pli bone. Neniu bezonas stellumon frumatene. Neniu krom soleca blindulo. ”

Ĝi fariĝis pli kaj pli trankvila sur la platformo. Stakulo kriis ion. Tiam flaris la odoro de frititaj kolbasoj, de grasa pano. Kaj la sono de akvujoj frapantaj kune malantaŭ domo.
Eroŝenko faris kelkajn paŝojn supren kaj malsupren. Lasu nur, rezignu. Deŝiru la stelon de la robo, forprenu ĝin

Sed jen voĉo: “Vasilo?”

Li matenmanĝis kun siaj amikoj, diktis kelkajn leterojn, poste ili faris mallongan viziton al la blindula instituto en Steglitz. Ilia Esperanto sonis facilmova, polurita flanke kaj tre gaja. Li rimarkis, ke li parolas tre malsame ol ili, sed post kelkaj horoj li facile parolis laŭ ilia melodio. Vi nur devis realĝustigi la internan sonan afiŝon, kiel ĉiam.

Poste, laŭ liaj notoj, li iras al Kolonjo, kie ankaŭ lin atendas amikoj. Eksplodu amikoj ĉie. Estas malfacile por mi imagi tian situacion. Ĉirkaŭi vin de amikoj negrave kie vi [305] ekloĝas. Eĉ se povus esti artefarita kaj eble ne ĉiam avantaĝa strukturo en la mondo, ĉi tiu Esperantujo, kun ĉiuj siaj nevideblaj ligaj fadenoj, kiuj etendiĝas al aliaj landoj, ŝajnas, almenaŭ en la tempo de Vasilij Eroŝenko, nenio eĉ malproksime komparebla. havi. La restado en Kolonjo ne daŭras pli ol tri horojn, Eroŝenko havas tempon manĝi, trinki kaj iomete varmiĝi, tiam ĝi daŭras. La teo, kiun li mendas ĉe la stacidomo, eĉ ne havas tempon por malvarmetiĝi, do li devas plu. “Felica estu per vojago!” Ili vokas lin. Via vojaĝo estu feliĉa.

Kaj: “Ni esperas vin revidi!”

“Dankon, karaj amikoj!” Vokas Eroŝenko al ili.

Poste la trajno forveturas al Bruselo.

Poste, en siaj vojaĝaj notoj, li aldonas: “Sed mi ne esperas revidi vin: oni neniam revas la saman feliĉan sonĝon dufoje sinsekve.”

• »La unua eksterlanda vojago« en: La kruco da sageco.

Mi pensas, ke ĉi tiuj pasejoj en lia verko plej impresas min. Eroŝenko moviĝas tra la mondo ene de magia strukturo, katalizila reto por renkontoj kaj interŝanĝoj – kaj tamen li malfidas ĝin, ĉi tiun magian strukturon. Li neniam tute subiĝos al ĝi, neniam plene absorbiĝos en la unuiga utopio, en kiu prosperas ĉi tiu mirinda Esperantujo, kvankam li foje eniros ĝin poste en prelegoj kaj paroladoj kaj listigos la eblajn avantaĝojn. Li neniam ŝajnas tiel tute konvinkita. Kaj ĝuste ĉi tiu malfido meze de ricevado de donacoj, la nepacigebla paŭzo iom antaŭ la entuziasmo, ŝajnas al mi io inda al strebado kaj imitado.