Dimancxe, la 20an de decembro 2020 je la 18:30 horo en Deutschlandfunk Kultur (Berlino 89,6 MHz) Konsiloj por kapti la elsendojn tutmonde.
————provizora maŝintraduko, korigenda.
Enŝaltu Deutschlandfunk Kultur la 20an de decembro 2020 je la 18:30. La radioteatraĵo de Joël László »Sur la rando de la falo« estas amuza kun Zamenhof kaj tio ŝajnas tiel grava por la dissendanto, ke la anonco ne nur montras bildon pri li, sed ankaŭ unu el la iam popularaj simbolaj reprezentoj sur unu Bildkarto estas montrita.
Utopio de kompreno: la universala lingvo Esperanto. (Jean Vigne / imago-bildoj / Kharbine Tapabor – Desegno de Charles Verax
Pri la enhavo de la radia teatraĵo ĝi diras: La radioteatraĵo komenciĝas per du biografioj, kiuj krucis en Bjalistoko en 1906. En la 19-a jarcento, juda plimulto loĝis en ĉi tiu urbo en la nuna orienta Pollando. Surstrate vi povas komuniki samtempe kaj unu apud la alia en la rusa, pola, jida kaj germana. En la jaroj antaŭ la unua mondmilito okazis kruelaj pogromoj kontraŭ la juda loĝantaro. Ĉeestintoj de la pogromo de 1906 estas maljunulo kaj junulo, kiuj loĝis preskaŭ trans la strato dum kelka tempo: Ludoviko Zamenhof kaj David Kaufmann. La unua mondfamiĝas kiel la inventinto de la planlingvo Esperanto. Liaflanke, David Kaufman prenis la nomon Dziga Vertov en Moskvo kaj estis konsiderata elstara pioniro de silentaj kaj fruaj parolfilmoj. Lian verkon “La viro kun la fotilo” antaŭas manifesto, kiu celas novan vidan lingvon, kiu kunigas ĉiujn homojn. Per parolado kaj vidado, kiuj provas konduki homojn al si mem kaj for de perforto, la radia teatraĵo parolas en la estantecon kaj pensas per okuloj, oreloj, buŝo, manoj kaj membroj.
Oni povas demandi, kiel la aŭtoro Joël László, naskita en Zuriko en 1982, kiu verkas teatraĵojn kaj prozon kaj laboras kiel tradukisto, elektis ĉi tiun temon.
La aŭtoro respondis retpoŝte al la demando pri la ekesto de la radioteatraĵo;
Kara sinjoro Schnell Mi ege ĝojas, ke vi interesiĝas kaj dankas vin pro via atentigo. Ĉiukaze la radioteatraĵo atestas mian grandan respekton por kaj mian fascinon pri Ludoviko Zamenhof kaj estas plejparte inspirita ankaŭ de liaj postmortaj verkoj.
La verkado de la teksto estas rezulto de konstato dum mia universitata tempo: ke Ludoviko Zamenhof kaj Dziga Vertov (ankaŭ serĉanto por speco de universala lingvo) devenas de la sama urbo kaj, kiel mi tiam eksciis dum la esplorado, dumtempe loĝis preskaŭ trans la strato. Dum jardekoj mi cerbumis pri ĉi tiu “koincido” (kaj la neceso de utopio de homa kompreno – vive priskribita de Zamenhof – kiu hodiaŭ estas facile spertebla kun la konstante danĝero de la forglito en en perforton) kaj iam ekestis kaj amasiĝis la tekstoj, kiuj konsistigas la nunan radioteatraĵon.